Czy pamiętacie tę wypowiedź Syna Bożego:
Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Mt 10:38 BT
Jest cała lista wypowiedzi Pana o tym, co dyskwalifikuje ludzi z bycia Jego uczniem. On nie przyjmuje wszystkich, przyjmuje tych którzy wierzą. Ci zaś, którzy wierzą prawdziwie, między innymi, biorą swój krzyż i idą za Jezusem.
Nie lubię tej gadki o krzyżu, że noszenie krzyża to cierpienie i ciężkie doświadczenia życia. Jeżeli cierpiałeś dla Boga - OK. Ale jeśli cierpiałeś za własne błędy - nie należy się za to nagroda niebiańska.
Krzyż to narzędzie wykonania kary śmierci - ani więcej ani mniej. A o jakiej śmierci mówi Pan, jak nie o śmierci mojego ego. O śmierci dumy, moich planów, moich ziemskich, brudnych miłości, namiętności, ubóstwianych ludzi, stworzonych bogów.
Jakże wielu ludzi służy Jezusowi w mocy swego ego. Ego, które żyje i ma się dobrze, pobielone świętością na pokaz. Udowadniające Bogu, że ma zbyt duże wymagania, że można się dobrze urządzić po swojemu, bez umierania dla swoich planów.
Czy i ja usłyszę od Niego w owym dniu te straszne słowa:
Wtedy oświadczę im: Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości! Mt 7:23 BT
Napisałem tę notkę, bo prawie wszystko o Krzyżu Chrystusa wiem(y).
Jak mało wiem o swojej agonii i śmierci dla spraw i rzeczy złych, które miłuję, co skutecznie trzyma mnie z dala od Boga i skutecznie zbiera nad moją głową tsunami Bożego gniewu.
Jak mało wiem o szalonej miłości do Pana, która jest również jednym z warunków bycia Jego godnym, a która wypływa z ukrzyżowania razem z Chrystusem.
